Mają FantAzję

Wszystko zaczęło się w lutym 2011 roku, kiedy to na terenie Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie odbył się festiwal "FantAzja" - pierwsze tego rodzaju wydarzenie poświęcone w całości kontynentowi azjatyckiemu, organizowane przez studencką organizację AIESEC.

Przeglądając program festiwalu i planując wypad, trzeba było wybierać. A było w czym. Wykłady poświęcone językom azjatyckim, tańcowi a nawet historii II Wojny Światowej i najnowszej... Warsztaty kaligrafii, językowe, yogi, jedzenia pałeczkami - słowem kampus Uniwersytetu Warszawskiego, mimo zimnego jeszcze weekendu tętnił życiem. Nasza ekipa wybrała się przede wszystkim na część koncertowo-pokazową, dwa dni również w tej kwestii zapowiadały się bardzo ciekawie.

W sobotę dotarliśmy na koncert Warszawskiej Grupy Gamelanowej - bardzo nietypowej. Zespół, jako jedyny w Polsce prezentuje muzykę ludową Jawy środkowej. Gamelan to tradycyjna, indonezyjska orkiestra, której dźwięki towarzyszą mieszkańcom Indonezji wszędzie. Grupa gra na oryginalnym instrumentarium sprowadzonym z Indonezji, a skład jest mieszany polsko-indonezyjski. WGG prezentowała utwory wokalne i instrumentalne, weselne a na koniec żeński zespół taneczny towarzyszący koncertowi wykonał układ saman - 1000 rąk.

Następny pokaz polegał na krótkim koncercie (a w zasadzie prezentacji) tradycyjnej muzyki tajwańskiej z użyciem instrumentów erhu, pipa, hulusi, guzheng i fletu. Głównym celem było zapoznanie widza z brzmieniem danego instrumentu oraz muzyką z Tajwanu - tą stricte ludową i tą bardziej współczesną ale opartą na brzmieniu ludowym. Nowością dla wielu przybyłych widzów był styl nanguan pozostający do dziś, od ponad 1200 lat, muzyką żywą. Poza tym usłyszeliśmy muzykę obrzędową, kołysankę, liryczną pieśń o jaśminie oraz jeden utwór zagrany na guzheng, na którym według legendy grywał Konfucjusz. Sobotę zakończył efektowny pokaz sztuk walki Mistrza Nama z Wietnamu oraz Szkoły Tańca z Wachlarzami Bojowymi Julii Bui Ngoc.

Nazajutrz niezwykle ciekawe okazały się prezentacje tańców ludowych i współczesnych. Trwające od wczesnego popołudnia spotkanie z Indiami obfitowało w tradycyjny i klasyczny styl kathak z północy kraju. Jego nazwa wywodzi się od wędrownych bardów - opowiadaczy bajek i legend, cechą charakterystyczną tych tańców są szybka praca stóp, piruety, elementy akustyczne w postaci dzwoneczków (ghungroo) przymocowanych do kostek stóp oraz nagłe pauzy czy gestykulacja.

Nie zabrakło również tańca bollywood, który będąc współczesnym stylem korzysta z technik klasycznych, tańca ludowego i elementów tańców Zachodu. Dawniejszy styl bollywood bazował na kathakach z Rajastanu, co także było prezentowane przez tancerki. Taniec, będący "medytacją w ruchu" jest w Indiach przez zawodowych tancerzy wykonywany od najmłodszych lat  - co ukazały dwa dodatkowo zaprezentowane filmy. Na koniec tej części pokazów zobaczyliśmy szczyptę bhangry, która jest kojarzona u nas głównie jako odmiana indyjskiej muzyki etno-dyskotekowej a wywodzi się z rytualnych tańców dożynkowych z Pendżabu.

W dalszej części można było zobaczyć m.in.  tradycyjny, niezwykle misterny japoński taniec Nihon Buyo wywodzący się z kabuki w wykonaniu Hany Umedy. Cechą charakterystyczną tego tańca jest wykonanie go w pojedynkę, zawsze w kimonie i "przy ziemi", gdzie tancerz lub tancerka wciela się w rolę kilku osób opowiadając w ten sposób daną historię. Wykonywany jest do muzyki na żywo, w warunkach festiwalowych tancerka użyła podkładu z płyty, co nie umniejszyło rangi pokazu. Całość festiwalu zakończył koncert koto Katarzyny Karpowicz.

Festiwal ukazał różne twarze Azji i jej bardzo różnorodną kulturę  - nie tylko duchową ale także materialną.

FantAzja- Festiwal Kultury Azji, 3-4.03.2012, Warszawa