Królowa Calypso
Skrzyżowanie Kultur - dzień czwarty
McArthy Lindy Sandy-Lewis - tak brzmi prawdziwe imię i nazwisko Calipso Rose, 73-letniej pieśniarki z Trynidadu, która była gwiazdą czwartego dnia Festiwalu Skrzyżowanie Kultur.
Artystka jest autorką ponad 800 pieśni napisanych w stylu muzycznym calypso, a na swoim koncie ma bogatą dyskografię. Podczas koncertu słuchacze mieli okazję usłyszeć utwory niezwykle energetyczne (śpiewając niektóre z nich pieśniarka zeszła ze sceny i wykonywała je spacerując wśród publiczności) ale pojawiły się także bardziej stonowane piosenki o wartości sentymentalnej, jak np. "Back to Africa", utwór napisany dla babci Calypso Rose.
Styl muzyczny calypso powstał w połowie lat 20. XX wieku i słuchacze mieli także okazję usłyszeć niektóre z najstarszych pieśni tego gatunku. Zelektryzowały one publiczność tak samo, jak przeboje Królowej Calypso. Hitem okazał się utwór "Calypso blues", zagrany w rytmie reggae, którego fragment jest tegorocznym dżinglem festiwalowym.
Artystka pokazała także, że improwizowanie zabawnych, tworzonych w czasie rzeczywistym tekstów to nadal żywa tradycja muzyki calypso. W pewnym momencie zapytała dziewczynę stojącą w jednym z pierwszych rzędów, czy ma męża, a później, poprosiwszy muzyków o podanie dźwięku "c" zaśpiewała krótką, rymowaną, wymyśloną na poczekaniu pieśń.
Jako druga gwiazda wieczoru na scenie pojawiła się Moana Maniapoto wraz z zespołem The Tribe. Muzyka Moany, okraszona dużą dozą elektroniki, była momentami bardzo chilloutowa i nieco klubowa w swoim charakterze. Nie sposób było oprzeć się wrażeniu, że mogła powstać nie tylko w Nowej Zelandii, skąd pochodzili artyści, lecz także w Berlinie, Warszawie czy Sewilli. Występ Maony dowiódł, że Nowa Zelandia jest wyspą... zanurzoną w morzu popkultury.
Koncertowi Moany i The Tribe towarzyszył pokaz, wywodzącego się z tradycji wojowniczej maoryskiego tańca haka. Zatańczyli go Kemara Kennedy i Laurence Kershaw, mistrzowie warsztatów, którzy pojawili się na festiwalowej scenie już poprzedniego dnia. Taniec haka jest niezwykle ekspresyjny, towarzyszą mu wprawiające w przestrach okrzyki, które znakomicie, choć nieco zabawnie, sprawdziły się w roli ostinatowych chórków dla głównej melodii śpiewanej przez Moanę.
9. Warszawski Festiwal Skrzyżowanie Kultur, 28.09.2013, Warszawa
Portal Folk24.pl jest patronem medialnym wydarzenia.